پایداری مفهوم گسترده‌تری نسبت به CSR دارد که به ظرفیت تحمل یا حفظ چیزی در طول زمان اشاره دارد. در زمینه محیط زیست، به معنای برآوردن نیازهای نسل حاضر بدون به خطر انداختن توانایی نسل‌های آینده برای برآوردن نیازهای خود است.

پایداری سه رکن اصلی را در بر می گیرد که اغلب از آنها به عنوان “بنیان‌های سه گانه” یاد می شود:

پایداری محیطی: شامل کاهش اثرات منفی بر محیط زیست، حفظ منابع طبیعی و ارتقای تعادل اکولوژیکی است.

پایداری اجتماعی: این امر بر حصول اطمینان از برآورده شدن نیازهای اجتماعی و جامعه، از جمله شیوه های کار منصفانه، حمایت از حقوق بشر، و ارتقای برابری و رفاه اجتماعی تمرکز دارد.

پایداری اقتصادی: این امر به دوام اقتصادی فعالیت‌ها و حصول اطمینان از اینکه رشد اقتصادی فراگیر، مسئولیت‌پذیر است و به جامعه کمک می‌کند، اشاره دارد.

تفاوت اصلی بین CSR و پایداری در دامنه و تمرکز آنها نهفته است. CSR  مجموعه خاصی از اقدامات و ابتکارات است که توسط مشاغل برای کمک به جامعه و رسیدگی به مسائل اجتماعی و زیست محیطی انجام می شود. این بخشی از تلاش‌های کلی یک شرکت برای پایداری است.

از سوی دیگر، پایداری مفهومی گسترده‌تر و فراگیرتر است که برای افراد، سازمان‌ها و حتی دولت‌ها کاربرد دارد و هدف آن رویکردی متعادل و مسئولانه برای برآوردن نیازهای حال بدون به خطر انداختن آینده است.

به طور خلاصه، CSR زیرمجموعه‌ای از پایداری است و نشان دهنده اقدامات و ابتکارات انجام شده توسط شرکت‌ها برای مسئولیت پذیری اجتماعی و کمک مثبت به جامعه و محیط زیست است. از سوی دیگر، پایداری، رویکردی کل نگر است که تأثیر گسترده‌تر و دوام طولانی‌مدت اقدامات و عملکردها را در ابعاد اقتصادی، اجتماعی و زیست‌محیطی در نظر می‌گیرد.